ترتیل سوره شمس (الشَّمس)

تبلیغ

ترتیل سوره شمس (الشَّمس) سوره نود و یکم از قرآن کریم است که دارای 15 آیه است. کلمه شمس در عربی به معنی خورشید است و به تکرار این کلمه در قرآن به کار رفته است. محتوای این سوره بیشتر در مورد تهذیب نفس است و می توان گفت نام دیگر آن تهذیب نفس می توانست باشد. در ابتدای این سوره به 11 موضوع مهم در رابطه با عالم خلقت و ذات پاک پروردگار اشاره شده است و برای این است که ثابت شود رستگاری در گرو نهذیب نفس قرار دارد. در این سوره بیشترین قسم های قرآن قرار دارد. در پایان این سوره به قوم ثمود و به نمونه ای از اقوام طغیانگر اشاره شده است. که به دلیل ترک تهذیب نفس و ناقه ای که خداوند به عنوان معجزه پیامبرانش فرستاده بود را کشتند و این عمل آنان را در شقاوت ابدی فرو برد و خداوند برای آنان مجازات شدیدی قرار داد اشاره شده است. در ادامه همراه خاتم الوصی باشید.

ترتیل استاد عبدالباسط

دانلود

ترتیل استاد شهریار پرهیزگار

دانلود

ترتیل استاد محمد صدیق منشاوی

دانلود

متن سوره شمس (الشَّمس)

1
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿١﴾

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی

سوگند به خورشید و گسترش روشنی اش (۱)

2
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿٢﴾

و به ماه هنگامی که از پی آن برآید (۲)

3
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿٣﴾

و به روزچون خورشید را به خوبی آشکار کند (۳)

4
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿٤﴾

و به شب هنگامی که خورشید را فرو پوشد (۴)

5
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿٥﴾

و به آسمان و آنکه آن را بنا کرد (۵)

6
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿٦﴾

و به زمین و آنکه آن را گستراند (۶)

7
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿٧﴾

و به نفس و آنکه آن را درست و نیکو نمود، (۷)

8
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿٨﴾

پس بزه کاری و پرهیزکاری اش را به او الهام کرد. (۸)

9
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا ﴿٩﴾

بی تردید کسی که نفس را [از آلودگی پاک کرد و] رشد داد، رستگار شد. (۹)

10
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿١٠﴾

و کسی که آن را [به آلودگی ها و امور بازدارنده از رشد] بیالود [از رحمت حق] نومید شد. (۱۰)

11
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿١١﴾

قوم ثمود به سبب سرکشی و طغیانش [پیامبرشان را] تکذیب کرد، (۱۱)

12
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿١٢﴾

زمانی که بدبخت ترینشان به پا خاست. (۱۲)

13
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿١٣﴾

پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذارید] (۱۳)

14
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿١٤﴾

ولی به تکذیب او برخاستند و ناقه را پی کردند، و در نتیجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختی بر آنان فرو ریخت و همه قوم را با خاک یکسان و برابر ساخت؛ (۱۴)

15
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿١٥﴾

و خدا از سرانجام آن کار [که نابودی ستمکاران است] پروایی ندارد. (۱۵)